Wie mij kent, weet dat ik al graag eens een hapje eten klaarmaak. Wonen in Brussel is daarvoor een godsgeschenk. Schaarbeek telt fruitwinkels bij de vleet, heeft visboeren dat het geen naam heeft, en als ik exotischer ingrediënten van doen heb, spring ik op mijn fiets en zak ik af naar het centrum om mijn tweede favoriete Aziaat een bezoekje te brengen: de Kam Yuen supermarket. Letterlijk elk ingrediënt is op een boogscheut van het gloeiend hete oppervlak van mijn pan verwijderd, op één na: Goed vlees.

Het zit zo dat de onstuitbare opmars van halal beenhouwers niet zo’n geweldige zaak is voor de diversiteit in het aanbod. Soepkippen kun je er voor een prikje op de kop tikken, maar als ik zin heb in een lekkere, malse steak ben ik er aan voor de moeite. Gortdroog, uitgebloed vlees dat enkel en alleen uit de koe werd gehouwen om kauwen te herdefiniëren. Kefta is lekker, maar wordt mijlenver achter zich gelaten door een bord glanzend sappige varkenswangen. Of een flap ribben, zes uur in een smoker en met zoet-hartige barbecuesaus tot gekarameliseerd nec plus ultra verheven. Voor deze zaken ben ik helaas aangewezen op de Colruyts/Carrerfours/Delhaizes van deze wereld, bargoenen die hun spek opspuiten met water en bamboevezel toevoegen aan hun gehakt om op massa te besparen. Nozems die boeren uitpersen tot ze uit pure wanhoop de draagkracht van hun zolderbalken uittesten. Klootzakken die ons, via luiheid en gemakzucht, geleerd hebben te vergeten hoe lekker eten nu eigenlijk ook weer smaakt.

Daar wordt een mens, zacht uitgedrukt, niet vrolijk van. Groot was dus mijn vreugde toen ik via Bruzz.be vernam dat ambachtelijke slagerij Dierendonck zich zeer binnenkort op nog geen twee kilometer van mijn deur vestigt. Ik zag mezelf joelend naar huis hollen met een artisanale ketting boerenworsten rond mijn nek. Een met vet dooraderd stuk West-Vlaams rood lag in mijn fantasie al lillend op mijn snijplak te krijsen om tot 3,5 centimeter dikke plakken versneden te worden en in de geklaarde boter sidderend z’n einddoel, perfect gekorst, te bereiken. De gedachte aan taco’s met traag gegaarde varkensnek en gepekelde rode ui liet het water in mijn mond stromen als had Oceade er een nieuwe attractie geïnstalleerd. Tot een veganiste het nodig vond om op mijn parade te schijten.

Leopolitan Dynamite, gisteren nog Leonoor something something, was duidelijk niet blij. Toen ik haar even googelde bleek ze te werken voor Veganize BXL, een organisatie die zich blijkbaar bezighoudt met meatshaming (of zo, ik heb me er niet in verdiept wegens whatever: elk beest z’n zelfgekozen feest). Zoals de internetetiquette voorschrijft diende ik haar meteen van repliek.

Ik monkellachte om een visioen van een levende kalkoen die kakelend en paniekerig gobbelend rond de kerstboom klapwiekt alsof z’n leven er van afhangt, terwijl de familie hem achterna zit met anderhalve kilo truffelgehakt om in z’n hol te douwen. Leonoor niet.

Pfrt, nu was ik helemaal klaar met die seitan vretende troela. Tijd voor een waargebeurd verhaal!

Ik kreeg tot op heden geen antwoord.