Zo. De pees mag er terug op, briesend hervat de knol z’n geploeg, de vijs wordt wederom aangespannen! Ik hoor je denken ‘Zeven maanden niets publiceren, jij luie klootzak!’, en dat is an sich niet zo ver van de waarheid verwijderd. Echter, de zomer dient voor andere dingen, en nu de winter er schurend aan komt geschuifeld is de tijd gekomen om de schrijfsels die ik opspaarde op jullie netvliezen te lossen. Aaah.

Enter Omar Souidi. Voor wie zijn optreden in ‘De afspraak’ gemist heeft: Doe uzelf een plezier en klik hier. Het mooiste staaltje televisie sinds Eugène anno 2012 in ‘Man bijt hond’ demonstreerde hoe ‘ie z’n rode Fiat Panda in die ontiegelijk kleine stalling plooide. Souidi verdedigt een op z’n zachtst gezegd dubieus sujet met zo’n brio, dat ik bij afloop van het programma opgewonden zat te applaudisseren voor mijn televisietoestel. Wat een held! Een stem die als warme honing in de oren loopt, doorspekt met arrogantie en een vleugje je ne sais quoi. De perfecte advocaat van de duivel. Die arme hoofdredacteur, met elk woord een meter dieper de grond in zakkend, een stotterend contrast, een nietsvermoedende pinguïn die van z’n ijsrots wordt gehapt door de vliegende orka.

Na ‘De afspraak’ stopte de pret niet, want onze date liep gewoon lekker verder via z’n website. Daar leerde ik Omar iets beter kennen: Taalfetisjist, dandy, grinta, waar hij al eens een pint gaat drinken, enzovoort. Fier stond mijn broner overeind, al waren er toch twee kleine puntjes waar ik hem even op wou wijzen. Ik kreeg geen antwoord.

Liefste lezers,

In het kader van het ontspannen van de boog zal ik gedurende de komende twee weken mijn uiterste best doen om alle rode wijn op te drinken die men in het zuiden van Italië in de kelder heeft liggen. Was het niet Michel Daerden die ooit zei dat vaders voor twee moeten drinken tijdens de zwangerschap? Om jullie toch niet helemaal te ontgrieven van mijn onzin had ik graag nog snel even een briefje gedeeld dat jammer genoeg nooit tot bij de ontvanger is geraakt (of zal geraken).

Naar aanleiding van het volgende artikel dacht ik die snode meneer Ecclestone even te contacteren om hem te laten weten dat hij de plank helemaal mis slaat. De ouwe knakker is helaas nog moeilijker te bereiken  dan de binnenkant van Emma Watson’s onderbroek, dus heb ik het eens geprobeerd via reddit (de zelfverklaarde voorpagina van het internet). Daar vonden ze al mijn ideeën slecht. Misschien is de wereld er gewoon nog niet klaar voor. Moest iemand toevallig Bernie’s contactgegevens hebben ben ik steeds bereikbaar op thowerkteraan@gmail.com.

Met dank aan Marie, samenbrenger van mensen, beste vriendin voor het leven en de mooiste vertaler van mijn teksten.

Hieronder de originele tekst voor wie niet zo’n fan is van de Engelse taal:

Beste meneer Ecclestone,

Onlangs las ik in de krant dat u eerder weigerachtig staat ten aanzien van vrouwen in de Formula 1 sport. Ze zouden, volgens u, fysiek niet sterk genoeg zijn enerzijds, en niet serieus genomen worden anderzijds. Met deze twee argumenten heeft u overschot aan gelijk. Ik zou zelfs verder durven gaan: Als ik vrouwen krankzinnige manoeuvres wil zien uithalen kijk ik ’s ochtends wel gewoon hoe mijn vriendin de garage uit rijdt.

Langs de andere kant is de Formula 1 sport al jaren aan het vervrouwelijken. Een hongerige kat maakt meer lawaai dan een bolide op topsnelheid, het vermogen van de motoren werd verlaagd tot “uit de kluiten gewassen elektrische fiets”, en Lewis Hamilton neemt selfies in de pit. Selfies godbetert! Nog één stap verder en de tanks worden gevuld met notenolie die bij ontbranding naar kamperfoelie geurt. Alle gekheid op een stokje: Uiteindelijk is die vrouwelijke Formula 1 nog zo’n gek idee niet, men heeft het idee gewoon nog niet ver genoeg uitgedacht.

Tot nu. Na vele dagen en nachten van wrochten en nadenken heb ik een voorstel uitgewerkt dat u, als man én als zakenman, ongetwijfeld meer dan bevredigend zult vinden. Laat ons beginnen bij de naam. Formula 1 is een ijzersterke merknaam die je uitsluitend associeert met rauwe mannelijkheid en half kale kerels die in hun trainingspak op zondag voor de televisie liggen te slapen met een opengescheurde zak chips op hun pens. Daarom bedacht ik Formula V. V zoals het eeuwenoude symbool voor vrouwelijkheid: De kelk, een gestyleerde moederschoot. En V voor vagina, want die hebben ze. Ligt ook nog ‘ns lekker in de mond, vindt u niet?

Ten tweede moet ook heel het format herbekeken worden. Vrouwen beperken zich niet uitsluitend tot het levensgevaarlijk en loeihard rondrijden en inhalen langs rechts: Zij doen dit met een reden. Ik stel voor om een soort van realityshow uit te werken waarin we het doen en laten van de vrouwelijke coureurs en hun kroost voor en na de wedstrijd op de voet kunnen volgen (bijvoorbeeld ‘Timmy moet naar de zwemles: Road rage special’). In die optiek zou het ook leuk zijn om van de startlijn een kapsalon te maken, van waaruit de coureurs naar hun bolide moeten lopen (cfr Le Mans) en dat de race eindigt aan de supermarkt waar ze zich parallel moeten parkeren. Spannend tot op het allerlaatste ogenblik én hilarisch!

Tot slot zou er iets aan de kledij moeten gedaan worden. Gezien de eerste twee punten mogelijk de mannelijke fanbase wegjagen, denk ik dat we alle kanonnen moeten inzetten om ook hen te betrekken bij het nieuwe Formula V: Topless kanonnen. Hiermee slaat u twee vliegen in één klap: Vrouwen die niet fit zijn worden gediskwalificeerd wegens gevaar van flapperende borsten die aan 400 km/u in de luchtinlaat worden gezogen, en mannen zouden wild enthousiast zijn over zo’n mooie éénwording van mens en machine. Borsten!

Indien ù intussen al wild van enthousiasme bent geworden kunt u me altijd contacteren op thowerkteraan@gmail.com. Met veel plezier kan ik u deze (en veel meer) geniale ideeën komen toelichten rond juni, liefst ergens waar het niet te warm maar ook niet te koud is. Ook: Van de cabinedruk van goedkope vluchten krijg ik hoofdpijn, dus gelieve hier rekening mee te houden bij het boeken van mijn tickets.

Met vriendelijke groeten,

Tho

Omdat het voor iedereen in het landschap van de gedrukte pers zware tijden zijn, en omdat goede ideeën vaak wél voor de hand liggend zijn maar meestal over het hoofd gezien worden dacht ik P Magazine een handje te helpen. En de rest van de mannelijke bevolking ook wat dat betreft.

Voor wie toch net dat tikkeltje avontuurlijker wil zijn en z’n mannelijke G-spot wil stimuleren heb ik één woord: Papercuts. Zeg niet dat u niet gewaarschuwd was.

Lees eerst
Lees tweedst
Dit heeft er ook iets mee te maken maar de relevantie mindert zienderogen

Woensdag dertig maart, een dag van dertien in een dozijn. Te veel kinderen om goed te zijn banjeren schaamteloos door mijn ochtendlijke aura terwijl ik op weg ben naar de arbeidsplaats. Stapels stompzinnige bezighoudingstherapie -door collega’s omschreven als werk- vervuilen mijn mailbox. De koffiemachine brouwt met veel kabaal een mengsel dat iets weg heeft van de laatste geuten van een lavement op z’n terugweg, dus het wordt weer wat water. Buiten is het grijs en regenachtig, maar misschien ook niet. Op zich maakt dat niets uit, want binnen hoeft er toch niets te groeien. Het enige dat er toe doet is dat de week op z’n kantelpunt zit, en dat m’n beenhouwer naar eigen zeggen niets te maken heeft met IS. Alsof ik daar aan twijfelde, de lieve worstendraaier.

Tot plots, iets na het zeer exacte tijdstip waarop de overdag overdreven en onecht gemotiveerde bedienden het gebouw uit spurten als zou hun wagen binnenkort in een pompoen veranderen, en iets vóór het magische overwinningsgevoel dat zich meester van me maakt als de laptop met een droge klik het laatste restje van weer een vervelende dag op hapt, het mirakel geschiedde (Haaaaaaaaaaa):

Na maanden wachten krijg ik een antwoord op mijn verzoek! Van een mens! Het moment van de waarheid is aangebroken! Slacht het vetste lam! Bel de bard en laat hem een lied ter ere van dit eigenste moment componeren! Hoera, hoera, driewerf fucking hoera!

Spoiler alert: Een anticlimax erger dan een meisje beffen op de vierde dag van een erg warm en door sanitaire ellende geplaagd festival incoming.

Wat? Hebben ze daar twee maanden voor nodig gehad? Zum Kotzen. Ten eerste: Het is erg makkelijk om oprechte excuses te veinzen vanuit het paleis der volksverlakkers. Ten tweede: Met hoevelen spijt het hen en begrijpen ze mijn situatie? Ik dacht dat enkel koningen, bisschoppen en pausen zich mochten bedienen van het pluralis majestatis? En ten derde: Nu zouden er plots wel agenten in mijn straat kunnen komen? Daar moet ik het fijne van weten:

Twee weken later mocht ik nog steeds geen antwoord ontvangen, maar ik ben hoopvol: Op straat staat al een hele week een oranje camionette geparkeerd volgens observatietip 1. Benieuwd naar de bevindingen van het team!

 

 

 

In Schaarbeek wonen heeft zo z’n nadelen, daar gaan we niet flauw over doen. Het kwartier van verlept plezier wasemt de permanente walm van zongedroogde pis uit, en als de wind uit de foute richting waait kan m’n geoefende neus zelfs een hint van manzaad oppikken. Het is hier erg moeilijk om een lapje spek te scoren.  Elke straat is een soort veelgebruikte Bermuda-driehoek die zwartgeblakerde fornuizen en platgenaaide matrassen verslindt. Eenrichtingsstraten zijn een puur theoretische aangelegenheid. Jonge chauffeurs houden met een niet te bevatten passie van snoeiharde, Aladdin-achtige tsjingel tsjangel. De heersende politieke partij is de Waalse tegenhanger van het Vlaams Belang. Etc.

In Schaarbeek wonen heeft echter ook één gigantisch groot voordeel: Je buurman is de koning.

Ik verstuurde deze brief op maandag 28 maart. Ik mocht nog steeds geen antwoord ontvangen. Ik ben teleurgesteld in onze vorst.

(De brief aan de koning werd verstuurd naar aanleiding van dit, dan dit, en uiteindelijk dit)

Lees eerst deel 1

Wanneer men mailt met overheidsinstellingen draait het allemaal om expectation management. Ik ben niet teleurgesteld. Geheel in de lijn der verwachting mocht ik namelijk nog steeds geen antwoord ontvangen van de gemeente. Ik begrijp dat de boog niet altijd gespannen kan staan, maar als de pees in Schaarbeek nog wat losser komt te hangen zal ze binnenkort haar eigen Tena Lady Protective Underwear Plussen beginnen nodig hebben. Ik vermoed echter dat mijn mails wel degelijk gelezen worden, want twee weken geleden zag ik hier een verloren GAS-ambtenaar door de straat struinen. Met vertwijfeling in de ogen ging ze op goed geluk aanbellen bij adressen waar men zich bediende van de dubbele filemethode. Maar net zoals één zwaluw de lente nog niet maakt, kun je ook niet verwachten van één GAS-ambtenaar dat ‘ie een jarenlang verwaarloosd beleid op een namiddag kan rechttrekken.

Ik dus een tweede (in feite derde) mail geschreven. Misschien een tikje agressiever dan de vorige, maar daarom niet slechter bedoeld. Als ik m’n paaltjes krijg viert het machiavellisme hoogtij, als mijn garagepoort het nieuwe gemeentelijk pissijn wordt zal ik het wel weer zelf gezocht hebben. Hoop is de roede die ons door het leven blijft jagen.

Met vriendelijke groeten en zo voort, al zal het waarschijnlijk niet veel zoden aan de dijk brengen.

Deel 3

In mei van het jaar 2015 besloten mijn vriendin en ik om ons een woonst aan te schaffen in het pittoreske Schaarbeek. Dankzij het werk van m’n compagnonne, en dankzij de invloed van de automobiellobby op de regering, beschikken wij over één salariswagen. Gezien parkeerplaats vinden in Schaarbeek ongeveer even eenvoudig is als schaamluis ontdekken in Pierluigi Collina’s slipje, besloten we dat die woonst moest beschikken over een garage. Kwestie dat wanneer het ros de stal geroken heeft, hij van het hooi wil gaan vreten zonder al te veel poespas, je kent dat wel.

De buren zijn helaas een andere mening toegedaan en geloven duidelijk niet in concepten als “parkeerplaats voorbehouden voor gehandicapten” of “uitritten van huizen die niet de mijne zijn vrijhouden” of “de openbare baan is geen werkplaats waar je het chassisnummer van je vreemd gedeukte BMW op het gemak kunt zitten afvijlen”. Op den duur erg vervelend, dus wat doe je dan? Juist ja, de stinkende wind van de onvrede richting het gemeentehuis blazen met behulp van een briefje. Als we daar al niet meer met onze grieven terecht kunnen, waar dan nog wel? Via een webform op hun site kon ik m’n ei kwijt, maar daar mocht ik na een week ongeduldig wachten nog geen antwoord op ontvangen. “Werklust” en “gemeentepersoneel” zijn dan ook antoniemen van het zuiverste water.

Ziehier mijn eerste reminder. Velen zullen ongetwijfeld volgen, want ik vrees dat deze intussen ook al verloren is gegaan:

Vol verwachting klopt mijn hart!

Deel 2