Het zal de aandachtige lezer ongetwijfeld niet ontgaan zijn: Mijn stukjes voor het Nieuwsblad waren meh. Bijgevolg heb ik laten weten aan de journaliste waarmee ik samenwerkte dat het niet meer hoefde voor mij. Ze begreep het. Balen, maar langs de andere kant mocht ik nu terug drinken (hetgeen van pas kwam tijdens de eerste zeven -afgrijselijk saaie- afleveringen). Hoera!

En het feest stopte niet, want een paar weken later zei facebook dat één van m’n vrienden me had getagd in een post. Ik verwachtte een aap die aan z’n ballen aan het krabben was of een afstotelijk, door furunkels en spataders geplaagd mormel waar ik volgens de tagger in kwestie mee op date zou moeten gaan, maar neen:

That’s it, niks extra info. Met het oude gezegde “wie niet waagt, blijft aan z’n fluit trekken tot er strontstrepen op de zitting van z’n bureaustoel staan” in het achterhoofd besloot ik maar een briefje te schrijven. Over-the-top vaardigheden werden niet vermeld, een vervelende taakomschrijving was onbestaande, en laten weten wat ik doe en kan is prima samen te vatten op een A4’tje, dus waarom ook niet:

De foto die ik bij m’n sollicitatie voegde:

Volgende week meer over die foto en natuurlijk ook over het vervolg van de sollicitatie. Tot dan!