Zo. De pees mag er terug op, briesend hervat de knol z’n geploeg, de vijs wordt wederom aangespannen! Ik hoor je denken ‘Zeven maanden niets publiceren, jij luie klootzak!’, en dat is an sich niet zo ver van de waarheid verwijderd. Echter, de zomer dient voor andere dingen, en nu de winter er schurend aan komt geschuifeld is de tijd gekomen om de schrijfsels die ik opspaarde op jullie netvliezen te lossen. Aaah.

Enter Omar Souidi. Voor wie zijn optreden in ‘De afspraak’ gemist heeft: Doe uzelf een plezier en klik hier. Het mooiste staaltje televisie sinds Eugène anno 2012 in ‘Man bijt hond’ demonstreerde hoe ‘ie z’n rode Fiat Panda in die ontiegelijk kleine stalling plooide. Souidi verdedigt een op z’n zachtst gezegd dubieus sujet met zo’n brio, dat ik bij afloop van het programma opgewonden zat te applaudisseren voor mijn televisietoestel. Wat een held! Een stem die als warme honing in de oren loopt, doorspekt met arrogantie en een vleugje je ne sais quoi. De perfecte advocaat van de duivel. Die arme hoofdredacteur, met elk woord een meter dieper de grond in zakkend, een stotterend contrast, een nietsvermoedende pinguïn die van z’n ijsrots wordt gehapt door de vliegende orka.

Na ‘De afspraak’ stopte de pret niet, want onze date liep gewoon lekker verder via z’n website. Daar leerde ik Omar iets beter kennen: Taalfetisjist, dandy, grinta, waar hij al eens een pint gaat drinken, enzovoort. Fier stond mijn broner overeind, al waren er toch twee kleine puntjes waar ik hem even op wou wijzen. Ik kreeg geen antwoord.