Reeds vijf jaar ben ik vaste klant bij de MIVB, het Brussels openbaar vervoer. Ik maak dagelijks gebruik van hun “diensten” om me richting mijn teergeliefde administratieve job te bewegen, en dat ben ik eufemistisch gezegd kotsbeu. Niet dat ik niet houd van het buitenleven (overstappen, ofte een kwartier in der regen staan) of het menselijk contact (wie heeft die wind gelaten? Wat drukt daar tegen mijn been?), maar verandering van spijs doet eten.

Teneinde deze waanzin lam te leggen ben ik een tijdje geleden beginnen zoeken naar een voertuig waaraan ik zo weinig mogelijk kosten heb, me beschermt tegen de uitspattingen van het Belgische zwerk en plaats biedt aan maximaal twee personen en dus erg compact is. Toen ik onlangs de Toyota i-Road ergens zag opduiken tijdens mijn speurtocht had ik een onvervalst “eureka!” moment. I want this shit!

Dan maar de googlemachine induiken op zoek naar een releasedatum voor Europa, mijn spaarrekening op de hoogte brengen van zijn kale, erg nabije status, en een zonnebril gaan halen om in m’n toekomstige handschoenkastje op te bergen. Die laaghangende zon kan bij tijd en wijle een serieuze klootzak zijn. Helaas leverden m’n queries niet de verhoopte resultaten op wat betreft de dag van nooit meer MIVB, dus heb ik m’n geluk beproefd door een briefje naar Toyota te sturen en te vragen hoe het zit. Straight from the horse’s mouth, zoals men het westelijker van hier al eens durft uitdrukken.

Zoals het een goede klantendienst tegenwoordig betaamt kreeg ik een paar uur later al een gepersonaliseerd antwoord:

Balen dat men zelfs bij Toyota niet wist hoe de vork aan de steel zat betreffende m’n zilveren zetpil, maar oh boy… Ik denk dat ik m’n staartbeen eventjes voelde kwispelen! Dat ik niet op een door de administratie gekneede zuurpruim was gebotst was an sich een grote meevaller, maar hetgeen m’n bloed werkelijk sneller deed stromen waren de beloftes die me werden gemaakt. Ik glimlach namelijk erg graag, en nog liever krijg ik pakjes toegestuurd gevuld met verrassingen. Eén van de beste aspecten van de periode rond Sinterklaas vind ik dat je een brief met een lelijke tekening erin en een verzonnen adres erop naar de post kan sturen, en een postpakket terugkrijgt met rommel allerhande in (ik ben gestopt met tekenen toen men consequent Alpro soja crap bleef opsturen). Met dank aan de Sint en al z’n uitgebrande handlangers!

Een paar dagen later was het van dattum en vond ik in mijn brievenbus een kaartje met vermelding dat er een pakket op me lag te wachten in het postkantoor van station Brussel Noord. Hun openingsuren kunnen gerust meedingen met wat men je op een gemiddeld gemeentehuis durft aandoen, maar voor gratis spullen stop ik met plezier een uurtje eerder met werken. Dat men me niet de sleutels van een Toyota IQ zou opsturen had ik verwacht, maar ik glimlach dan ook al voor veel minder. Een iPad met de Toyotajingle op als verwelkomingstoon! Een radiogestuurde mini iRoad! Een handgeschreven noot van Akio Toyoda (de CEO van Toyota “The more you know”) met daarop een welgemeende “Sorry”! In mijn hoofd is de sky the limit, en ik was er klaar voor. Le moment suprême:

Een redelijk dik pakket was mijn deel. Het rammelde, en voor de rest zat er iets in dat wat weg had van een kartonnen doos die open was langs de voorkant. Hilarisch, ze hebben me kauwgum gestuurd om aan aan al m’n walmende medependelaars uit te delen! En in die kartonnen doos zal een miniatuur replicaatje zitten van de iRoad of zo… Helaas, niets van dat alles. Ik kreeg een briefje waarop met plakband een smileybutton was bevestigd, een pot jellybeans met instructies hoe je de Net Promoter Score van je bedrijf kunt verhogen, en een opvouwbare frigobox. Bizar, maar desalniettemin is de geste geapprecieerd. Of hoe je een gegeven paard niet in de bek kijkt, maar over het op het internet posten heeft men niets gezegd!