Beter goed gepikt dan slecht zelf verzonnen, moeten ze bij VIER gedacht hebben, en plets, Blind gekocht zag het levenslicht. Het concept is breed genomen hetzelfde als dat van Blind getrouwd, maar dan zonder pseudowetenschappelijke windowdressing. Men goochelt wat met moodboards en nietszeggende ‘Nest’-termen zoals outside-in, hetgeen trouwens niets te maken heeft met een aambei die zich terugtrekt dan wel met het zicht op ‘den hof’, en patat, een levensbepalende beslissing wordt voor u gemaakt. Op kosten van de kandidaat, dat spreekt. Het enige verschil met eerdergenoemd VTM-programma is dat er hier wel wordt geneukt. En hard.

Verleiders van dienst zijn Béa en Bart. Béa, qua uiterlijk de reïncarnatie van Lydia ‘Protput’ Protut, is makelaarster. Dat je daar niet bijzonder getalenteerd voor moet zijn, weet iedereen die ooit een makelaar(ster) ontmoette, maar Béa heeft wél de X-factor. Vlaanderens lelijkste krochten vliegen bij haar over de toonbank als waren het cyanidepillen in Nürenberg. Een leien dak waar meer mos op ligt dan op de achterste kiezen van Gerolf Annemans? Geen probleem! Een kruipkot vochtiger dan koningin Fabiola op audiëntie bij de paus? Vendu! Wat helpt, is uiteraard het feit dat de kandidaten nul inspraak hebben, maar goed, je moet het toch maar doen.

En dan heb je Bart. Bart, die wil bewijzen dat zelfs opgekuist Limburgs erger kan, dus er nog eens een verwijfde saus oplegt zo dik dat de neus mijner verbeelding zich op een bepaald ogenblik gewaarwerd van de kruidige mix van steenkool, speculoos en stomende herenliefde. Bart, die zich de haren uit de kop denkt over jouw interieur, maar ondertussen wel rondloopt in blazertjes waarvan tweedeklassevoetballers zeggen “goh, niet echt stijlvol”. Bart, die het als persoonlijke missie heeft opgevat om de witte verfindustrie eigenhandig naar nieuwe hoogtes te douwen en elk huis in Vlaanderen wil omtoveren tot de etalage van een dorpswinkel ‘die ook vanalles doen met interieur’. Ik kan pagina’s schrijven over Bart, doch ik zal het niet doen. De man doet ook maar z’n best.

Enfin, deze infernale tandem ploegt zich een weg doorheen de spaarrekening van een aantal grand cru’s die, wat mij betreft, net op tijd geserveerd worden. Zo heb je Kim en Cedric met hun oneindige liefde voor Londerzeel en het aanbrengen van mascara met een verfroller. Of ze het Mekka aan de A12 niet willen verlaten om, zo’n 500 meter verder, meer pand voor hun geld te krijgen? Vanzelevenniet! Tot ze natuurlijk geconfronteerd worden met wat Béa uit de immodoos van Pandora tevoorschijn tovert. Zilte tranen. “Is dit het beste dat ze met ons budget kunnen vinden?”, vraagt Kim retorisch. Daar gaat hun nalatenschap voor de kinderen – die overigens de bui al voelen hangen en een Oscar verdienen in de categorie ‘beteuterd kijken’. Nu ja, papa Cedric moet geen 500 meter extra overbruggen tot aan café Sport, en dat heeft ook z’n prijs.

Of Anton en Roxane, een zelfverklaard “chill koppel” met een permanent van razernij bonzende slagader op het voorhoofd. Anton en Roxane hebben geen idee hoe je de zaken moet omschrijven, dus komen ze maar lekker aankakken met “doe ons maar Villa Kakelbont”. Weten zij veel dat dat Zweeds is voor ‘de achterlijkste fermette die je maar vinden kan’. Wie wist dat wel? Béa. Designer Bart kon natuurlijk niet achterblijven. Spoorslags besloot hij een paardenkop op te hangen in de living en de onderste verdieping witter te maken dan de brokken in Hot Marijke’s postorderslipjes. Beetje sneu, maar voor den boven was het geld op. Papegaailampen en gouden kranen overal alsof ze ermee naar je kop smijten, dat wel, maar de andere helft van het huis afmaken, ho maar! Gelukkig was Roxane danig in de wolken met haar nieuwe bureau dat het haar allemaal niet veel meer uitmaakte. Twee schragen, een plank en een hoop mensen die dachten dat dit wel eens een goed idee kon zijn, maar zich schromelijk vergisten. Prachtige televisie.

In 2015 verhuisde ik met m’n vriendin naar een appartement in laag-Schaarbeek. Gesandwichet tussen de verwelkte vensterbloempjes van de Aarschotstraat en het beruchte Liedtsplein vonden we een mooi en betaalbaar appartement. Misschien niet de beste buurt, maar daar trokken wij ons geen fluit van aan. Na vele jaren in de warme schoot van onze Alma Mater kon de cultuurshock echter niet groter zijn en gingen mijn ogen wagenwijd open.

Er zijn er te veel. Zo, het is gezegd. Natuurlijk niet luidop, want voor je het weet, ben je een wereldvreemde, een extremist. En toch… Als ik buiten kom en ik zie ze daar en masse staan roken en kabaal maken, braak ik een beetje in mijn mond. Veelkleurig tuig dat ganser dagen werkloos op straat staat, alsof alles aan hen toebehoort. En als ze, god verhoede, al eens iets moeten doen, is het rauwe agressie troef. Het is een trieste realiteit in Schaarbeek, maar je zou niet de eerste zijn die door één van hen wordt gemold.

En ik begrijp het wel hoor. Na de oorlog was fysieke inspanning leveren in de barre Belgische omstandigheden plots iets vies geworden en hebben we ze massaal naar hier gehaald. Maar ze bleven en vermenigvuldigden als konijnen in een selderkwekerij. Met steun van de overheid, dat spreekt. De vicuñaswollen sokken zullen blaten over het onderbuikgevoel, maar niets is minder waar. Ze kosten ons minstens vier miljard euro aan belastingen per jaar volgens de Europese Commissie. Daar kun je een hoop scholen, rusthuizen en crèches mee bouwen voor het volk. Toch blijft de politieke klasse dat electoraat op de wenken bedienen. Het voelt alsof ik een vreemde ben in mijn eigen straat. Zum Kotzen.

Dus dagdroom ik soms van meer levensruimte, van een plaats waar zij niet zijn. Elke dag zie ik in Brussel dat vreedzame co-existentie onmogelijk is. Het zit niet in hun aard. Ze maken me ziek en ik ben het beu om me aan te passen. De oplossing is nochtans simpel. Een enkeltje richting een industriële oven waar ik, extatisch van vreugde, rond hun smeulende resten zal dansen. Zodat ik ’s nachts, als ik hen passeer, niet meer m’n sleutels tussen m’n knokkels hoef te klemmen uit goesting om er eentje kapot te maken. Maar ik verlaag me niet tot hun niveau. Ik ben the bigger man en ik wacht. Tot de auto eindelijk niet meer welkom is in de stad.

DISCLAIMER: De redactie ontvangt graag jouw klachten op thowerkteraan@gmail.com, maar wel eerst alles lezen voor je jezelf belachelijk maakt, hé.

Zo’n half jaar geleden las ik in de krant dat bol.com stopt met de verkoop van slagroompatronen. Even vragen hoe dat zit, dacht ik.

Zoals gewoonlijk liet het hulpvaardige antwoord niet lang op zich wachten.

In de veronderstelling dat Ankie het beste met me voor had, surfte ik naar slagroompatronen.nl . Dat had ik niet mogen doen. Kijk, gepokt en gemazeld door het leven als ik ben, hoorde ik al veel debiele plannen. Echter, deze drol van een suggestie verdiende waarlijk een podiumplaats. Wat een baggersite. Ik schrob nog liever dagelijks m’n oksels met staalwol dan zes euro verzendingskosten voor een product van zeventien euro te betalen. Tijd om het over een andere boeg te gooien.

Een goed idee, vriendelijk uitgelegd, helemaal niets louche aan, kortom 10/10 voor mezelf, toch? Blijkbaar niet.

Weg sfeer. Dit gaat helemaal de foute kant op. Wie is Roelof? Waar is Ankie? Wat is hier gaande? Tijd om me te distantiëren van heel dit gedoe!

En dan ook nog snel even Ankie contacteren…

Geen antwoord, noch van Roelof, noch van Ankie. Als iemand weet waar Ankie nu is, mag je een seintje geven op thowerkteraan@gmail.com. Als je al tot hier bent geraakt. ’t was veel tekst, hé.

#Justice4Ankie

Oei, per ongeluk een jaar en een beetje vergeten bloggen. Het kan een mens al eens overkomen. Nu, dat wil niet zeggen dat ik geen brieven heb geschreven, dus zonder getalm en mét tromgeroffel: Een briefje dat ik op 3 juli naar de redactie van Het Laatste Nieuws stuurde!

(spoiler alert: Ze schreven niets terug)

Wat ze wel deden, was de titel van hun artikel veranderen. Allez dan.

Vervolg op Babympotentie (1)

Er zijn drie manieren om een gezonde snaak te ontmannelijken. Vooreerst is er de mechanische castratie. Indien je het zwaar overroepen ‘Rundskop’ niet zag: Men neme twee middelzware keien waarmee men de onfortuinlijke noten in kwestie pureert. That’s it. Toegegeven: Het kan ook minder dramatisch, maar zonder dat tikkeltje meer hadden de Japanners ook nooit gecapituleerd. Op de tweede plaats komt chemische castratie. Wie hoopte dat ik hier een of ander pandyësk sop sop zoutzuurverhaal ga ophangen moet ik teleurstellen: Men vermindert de productie van testosteron op medicinale wijze en daarmee is de kous af. Een derde manier is uiteraard de muzikale castratie. Middels een erg kleine headset die op het scrotum wordt geplaatst stelt men de testes bloot aan een twee uur durende medley bestaande uit het verzamelde werk van Justin Bieber, Margriet Hermans en Nickelback. Kortstondige blootstelling aan kleine doses zorgt voor een tijdelijke leegloop van de zwellichamen, in geval van langdurige begolving zal in het gezonde mannenlichaam een reversieve indaling plaatsvinden. Dit wil, volks uitgedrukt, zeggen dat de behandeling de balzak z’n kloten zodanig uithangt dat ze letterlijk het gat, hier de onderbuikholte, in zijn.

Waarom bovenstaande wetenschappelijk accurate uitleg? Welnu, al deze kennis bracht me op een idee. Als kersvers vader ben ik door de gynaecoloog op een zes weken durend vagijndieet gezet, en dat valt nogal tegen. Om het draaglijk te houden kun je natuurlijk jezelf voor de handkar spannen, maar god weet waar dat eindigt met al die virtual realityporno tegenwoordig. Naar de hoeren gaan, hoe feestelijk de situatie ook wezen mag, is mijns inziens geen goede manier om de geboorte van je zoon te vieren, en om plus minus gewillige grieten op te pikken in een nabij gelegen park ontbreekt het mij aan witte bestelwagen. Neen, ik had nood aan een elegante, tijdelijke en pijnloze oplossing. Het was tijd voor een nieuwe brief aan mijn oude pennenvriend, Peter.

Peter, de sympathieke knakker, liet niet na om me zo goed als meteen een antwoord te sturen, en zo komt het, lieve vrienden, dat ik deze morgen tussen zeven en kwart na zeven erecties overal te lande met behulp van MNM heb mogen verpletteren. De weg naar de showbizz ligt open, gelukkig ben ik intussen al wat stront gewoon.

Zo’n jaar geleden stuurde ik Peter Van de Veire een briefje naar aanleiding van een laffe Bieberkoortsaanval zijnentwege bij het krieken van de dag. Uit schrik dat de indaling van m’n testes teniet zou worden gedaan bij herhaling wou ik hem vriendelijk en schriftelijk verzoeken  dat nooit meer te doen. Peter vond de brief in kwestie lollig en  poste hem online.

Ik herinner me nog levendig dat ik plots berichtjes begon te krijgen van vrienden die iets waren tegengekomen in de krant waarvan ze de schrijfstijl herkenden. Of ik een brief had gestuurd naar Peter Van de Veire? Schets mijn verbazing, ik stond op HLN met mijn brief! Hier heeft de mens gewonnen, het hoogste doel bereikt! Gelukkig had de redactie van MNM de tegenwoordigheid van geest gehad om m’n naam te censureren, want mijn Bomma huppelde toen nog fluks door de gangen van het rusthuis (intussen, helaas, niet meer) en die brief stond vol vunzige praat. De onverwachtse populariteit van dat mailtje heeft me er toe aangezet om deze blog te beginnen (met nog meer vunzige praat, sorry Bomma). Het zit zo dat ik deze brieven enkel voor mijn eigen vermaak en dat van mijn vier beste vriendinnen Marie, Eva, Rien en Liesbeth opstelde, maar als zo veel volk geamuseerd is door mijn onzin, waarom ze niet online gooien?

Onlangs contacteerde ik Peter opnieuw, enerzijds om ‘m te bedanken dat hij zich aan z’n woord had gehouden, anderzijds om te vragen alstublieft terug Justin Bieber te draaien (zie deel 2, later). Kwestie dat ik niet aan halve verhalen doe, post ik hier m’n oude mail nog ‘ns. Het is de uitdraai die door de redactie van MNM werd gepubliceerd gezien de site van Peter met webforms werkt. Fucking webforms.

Peter reageerde als volgt

Lief, toch?